(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)
Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers
77 jaar bevrijding zover weg en toch nog zo dichtbij. Naarmate de tijd verstrijkt zullen de ooggetuigen uit deze periode langzaam maar stilletjes verdwijnen, velen zijn ons al ontvallen tijdens de oorlog, of door de tijd. De tijd vliegt voorbij zegt men, maar de oorlogsjaren waren lang … heel lang.
De tijd neemt en geeft, kruipend als een sluwe vos door het leven. Wat moet het destijds raar zijn geweest bezet, het leven moest door. Men had geen keus, vaak was het een zaak van overleven, wachten op de bevrijding soms stiekem luisteren naar een zelfgemaakte radio, of een radio die men niet had ingeleverd bij de bezetter. De stem horend uit het “verre” Londen vaak krakend hoorde men de berichten van de vooruitgang die de geallieerden boekten. Voor het gevoel tergend langzaam, maar het gaf hoop. Hoop zeer belangrijk voor de mens, zo ook voor de bevolking van ons “durpke”
Wat moeten de harten vol verwachting hebben geklopt, de geallieerde geland in Normandië, nu zullen we zo bevrijd zijn, ze hebben al voet op het Europese “vaste” land. De geallieerden komen riep men, Antwerpen is al bevrijd! De bezetter werd steeds zenuwachtiger, dit resulteerde in een dag vol paniek, bekend als ‘dolle dinsdag’. Ze sloegen op de vlucht overal was men blij, ze dachten die zien we “nooit meer terug”
Maar ze kwamen nog terug, eenmaal om zich te verzetten tegen een overmacht van geallieerde troepen. Met de “moed der wanhoop” wetend dat de “zaak” verloren was. Een kwestie van tijd, velen al denkend om zich over te geven, zodat men na de oorlog terug kon naar de “heimat”. Toen de geallieerde landen bij Arnhem, was de bevrijding voor ons dichterbij dan ooit, De geallieerden hadden Eindhoven al bevrijd, nu kon het niet lang meer duren….
Toch klikte de klok langzamer dan ooit, het duurde nog meer als een maand, dat men oprukte naar Den Bosch, via Oss werden wij uiteindelijk bevrijd daar kwamen de “Tommy’s”. Ons durpke werd niet zonder slag opgegeven, er vielen slachtoffers. Onder burgers, de soldaten en er werd door het oorlogsgeweld menig huis beschadigd of kapotgeschoten. Hoewel na 77 jaar de “scherpe” kantjes ervan afgaan, is 23 Oktober om niet te vergeten. De familie van slachtoffers die deze verhalen nog meedragen. De gesneuvelde soldaten die ver van huis begraven liggen op kerkhoven tussen hun kameraden. De impact van de oorlog is als je goed oplet, nog steeds te voelen, te zien. De tijd die voor vele snel gaat. Is in deze tergend langzaam … De klok tikt en probeert per seconde de wonden te helen, al 77 jaar lang heeft ze veel van ons afgenomen, maar niet de herinneringen en de stille ooggetuigen. Soms nog tastbaar, hoe moeilijk dit ook is, we zullen het moeten omarmen zodat het blijft voortleven, in de geschiedenis van ons mooi “durpke”
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.