(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)
Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers
We gaan terug ergens rond december 2007, terwijl ik rustig foto’s aan het maken was bij ons in het “Elzenstraatje”. Zie ik tot mijn grote verbazing een Jeep in de verte aan komen sjezen. Opmerkelijk, gezien we toch al lang bevrijd waren leek me dit toch iets anders te zijn. Wacht, wat zie ik nu een bekende mijter. Tjee… Sinterklaas heeft schijnbaar haast. Hij heeft zijn trouwe witte schimmel ingeruild voor wat meer paardenkrachten. Werd bijna van mijn sokken gereden door dit olijke stel. Die toch maar ff zwaaide in mijn lens. Opgelucht dat ik niet bij de “pelisie” behoorde en dat ik ze allemaal in de zak had moeten stoppen.
Het “Sint” feest wie is er niet groot mee geworden. Een feest dat over geheel Europa voorkomt en zelfs daar buiten. In verschillende vormen de oorsprong vindend in de donkere dagen van december. Maar nog steeds is er over heel Europa diversiteit in dit feest te herkennen, zelfs in ons land. Lang lopende tradities van Krampussen, rammelende kettingen, de roe, het zwarte die het donkere uitbeelden. Zover bij mij bekend, kwam Sinterklaas pas veel later bij dit gebeuren. Het feest was in eerste instantie in het verleden verboden door de kerk. Ondanks dit “verbod” werd het feest toch stiekem gevoerd. Met het toevoegen van een “heilige” aan het feest besloot de kerk het “verbod” op te heffen.
De meeste onder ons hebben natuurlijk nog de herinneringen aan deze donkere dagen van weleer. De spanning, de schoen, een wortel voor het paard. Het paard waar ik me als kind altijd van afvroeg of hij nooit zeeziek werd, zo huppelt hij over het dek. Ooit dacht ik toch heb ik iets gedronken van het bier van ons pap, gezien ik toch meerdere mannen met baarden zag in dezelfde outfit en deze behoorde niet tot dezelfde club. Waar dan ons mam op antwoorde; “nee joh, dat zijn hulp Sinterklazen”. Tja wat een spannende tijd was dat zeg. Ik kreeg zelfs briefjes van de Sint dat ik toch beter mijn best moest doen op school. Twijfelde altijd wel aan zijn handschrift ergens kwam me dat erg bekend voor. Toch kreeg ik altijd nog kadootjes, die dan door de schoorsteen werden gebracht door een ene Piet, erg raar gezien wij helemaal geen schoorsteen hadden… Wel toevallig, onze buurman heette Piet en die mocht gewoon achterom lopen. Dus tot op de dag van vandaag vraag ik me af hoe die “Piet” die kadootjes zo keurig neer had gelegd in de huiskamer. Maar wat was je gelukkig met je speelgoed, uitpakkend met een mond vol chocolade.
Na lang nadenken weet ik wat ik ga vragen voor Sinterklaas. Misschien wel het mooiste cadeau voor ons allen. Dat de naam van ons mooi “durpke” altijd zal voortbestaan, en dat de Sint tot in de eeuwigheid bij onze kinderen zal “rijden” op 5 december. O ja Sint, er moet me nog wat van het hart, brieven schrijven dat hoeft niet meer, ik heb e-mail, wilt u me snel bereiken ik ben op Facebook te vinden. Rij ook niet meer zo “hard” door de Elzenstraat want je dondert zo het kanaal in…..
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.