Het laatste kiekje

(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)
Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers
Een beeld dat wordt geschreven met licht…
Laatst vernam ik dat de fotozaak Wim Kok er mee gaat stoppen. Na vele jaren een begrip te zijn geweest in het centrum van ons “durpke”, gaat het echtpaar Kok genieten van hun rust. Tja vele zijn er geweest voor hun fotozaken. Dit vriendelijk echtpaar stond altijd voor je klaar.
Als kind nam ons pa me al vroeg mee naar foto Stijntjes, destijds nog in de Coppens passage. Een kleine fotozaak toen, waar ik als kind altijd mijn ogen uit keek. Niet wetend dat Arnold Stijntjes jaren later degene was die mij stimuleerde in mijn ontwikkeling van de fotografie. Ik was vaak daar in de winkel te vinden, en ik genoot als mijn geschoten foto’s uit de enveloppe werden gehaald.
De fotozaak van Kessel in Hintham is ook al lang weg, het mooie Kodak reclame bord tooide nog enige tijd aan de gevel. Voor mij een teken dat ik bijna thuis was, als ik van school naar huis fietste. Langs de weg een mooi pand, waar in de kleine etalage de modellen je nakeken als je er voorbij kwam gereden. Zover ik mijn kan herinneren de eerste fotozaak die verdween, als een vage negatief nu nog bij vele op het netvlies geschreven, de zaak voortlevend in beelden van weleer.
Het doet mij als liefhebber van de fotografie wel zeer, jaren geleden werd ik gebeld door Arnold dat hij ging stoppen, om samen met Jose zijn vrouw te gaan genieten van hun Pensioen. Na dat telefoontje besefte ik dat we nog maar een fotozaak overhadden. Onze “Wim” in het dorp de “laatste der Mohikanen “. Het eens florerende “foto-vak” stierf beetje bij beetje uit. De geur van de donker kamer maakte plaats, voor een geheugen kaart. En foto in bitjes en bytes was geboren. De magie van de donkere kamer verdween, Machines die binnen enkele seconde je foto konden afdrukken. Camera’s die de “foto’s” maken voor je. Het vak van avontuur en “magic”, vervangen door grote zaken vol gepropt met digitale zaken die alles voor ons “regelen”. Steeds minder tastbaar verstopt achter schermpjes en schijven.
Nog niet zo heel lang geleden maakte deze fotografen in ons dorp, onze portretten, de bruiloften. Ze brachten ons “durpke” in beeld. In menig album zitten de tastbare bewijzen nog verstopt van “onze” fotografen. De Fotozaken zijn er dadelijk niet meer, de magie van weleer door hun gemaakt blijft voortleven. Diep geweven in de wortels van ons “durpke” vaak herinneringen oproepend bij het openslaan van het familie album. We mogen ze dankbaar zijn dat zij hun talenten hebben gebruikt, om onze herinneringen levend te houden. Onze foto’s geschreven met licht, een stukje papier badend in de chemie, drogend aan een knijper. Als kind zie ik me nog staan, net met mijn hoofd boven de toonbank bij Stijntjes. Wachtend op de foto’s die mijn vader had geschoten. Na weken van spanning kreeg je ze dan in handen. Euforisch naar huis om met z’n allen de foto’s te gaan bekijken. Niet op een scherm, maar tastbaar voelend, ruikend met zijn allen om de tafel.
De sluiter wordt gesloten… de laatste fotozaak. We zullen maar zeggen het rolletje is vol…..