(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)
Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers
Soms vraag je je af waar blijft de tijd…
De tijd, niemand houdt het tegen. Vaak in een rap tempo voorbij scherend, als een formule 1 wagen die als een glimp voorbij schiet over je netvlies.
Ook voor ons “durpke” en haar inwoners vliegt de tijd voorbij. Onze jeugd, onze “schoonheid”. De dierbare die we verloren op de “snelweg” van het leven. Maar ook de tijd heeft zijn goede kanten…. Ik ga terug in de tijd. Ergens rond de jaren 80 van de vorige eeuw.
Het lijkt al lang geleden als je typt de “vorige eeuw”, maar relatief gezien is dat nog geeneens zo lang geleden. Maar goed, ik sliep vaak in de zomer vakantie bij Ome Leo en Tante Toos en bij mijn neef John die praktisch bijna net zo oud is als ik. Spelend in een fijne veilige omgeving, vertrouwd in je eigen dorp. Op een dag riep tante Toos naar ons; “We gaan naar de Heinis”. Naar haar vriendin Riek die daar met haar man en kinderen op een boerderij woonde.
We sprongen op de fiets en tufte achter tante Toos aan. De Empelseweg overstekend, de Heinis op. Een lange laan met bomen nog niet doorkruist door het kanaal. Met onze kleine beentjes leek de weg een eeuwigheid te duren. Aangekomen met een lekker zonnetje op ons bolleke, leek die boerderij een soort “Efteling” om te spelen. Heerlijk rustig.
De vogels floten en de koeien graasden, ik ontdekte daar al gauw een voetbalgoal die gebouwd was tegen het mais aan. Wat een ruimte om te voetballen, het leek de “Kuip” wel. Al gauw waren ik en mijn neef heerlijk aan het voetballen met de kinderen van de boerderij, Nico en Theo. Geen notie van de tijd. In onze eigen belevingswereld, vrij in onze eigen fantasie dromend van een voetbal carrière.
Voor ons schoof de tijd ook op, we werden volwassen. Voor ondergetekende is dat nooit gelukt. Maar toch.. ik doe mijn best zullen we maar zeggen. Jaren later kwam ik weer in contact met Nico, en deze nodigde mij uit om foto’s te komen maken op de “boerderij”.
Op een zondagmiddag er naar toe. Ondanks dat de tijd ook daar veel heeft veranderd, zag ik op mijn netvlies nog steeds de goal staan bijna 40 jaar later, zie ik me daar nog lopen als een onwetend broekie, trappend tegen de bal, en de heerlijke boerderij lucht opsnuivend. Nico en zijn vrouw hebben er een waar paradijsje van gemaakt.
Als je er loopt voel je nog steeds het “stukske” geschiedenis die doolt over de Heinis. De tijd heeft mij ook veel afgenomen, Maar na al die Jaren bracht de tijd over de golven van Facebook Nico en mij weer in contact, tja de tijd heeft soms ook zijn voordelen…
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.