De duif

(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)

Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers

De duif; een vogel maar ook een “Tango”….

We vroegen laatst aan ons Mam. “Wat vind jij het mooiste liedje?”  Na wat denktijd antwoorde ze, “La Paloma”. Ik dacht meteen aan het liedje van de George Baker die altijd met zijn “kleine groene” tasje loopt. Nee, zegt ons mam dat is het niet. Ik heb het over een Tango. Voor de leken onder ons bedoelen we hier natuurlijk niet de benzinepomp mee. Maar de statige dans die ergens tussen 1800 en 1900 is ontstaan in Zuid Amerika.

La Paloma oftewel ” de duif” is gecomponeerd door Sebastian Iradier die zijn inspiratie haalde door zijn reis door Cuba. Het Habanera ritme geeft dit lied zijn voeding die het nodig heeft om de beentjes op de vloer te krijgen. Het oorspronkelijke thema van het lied gaat veel verder terug. De duif die van een zinkend schip terug vliegt naar de geliefde in het vaderland.  De liefde terugbracht van de stervende in de oorlog tussen Perzië en Griekenland op de wachtende geliefde aan de kust.

Ma, waarom vind je dit liedje zo mooi? We danste hierop in de danstenten die overal waren, antwoorde ze. Toch maar het liedje opgezocht op YouTube en na een paar pogingen keken ons Pa en Ma omhoog, en riepen beide dit is het! Ons “Netje” riep hé dat ken ik ook. Dat speelde mijn oma ook altijd af. Ik had mijn “melders” niet in, dus geef effe de telefoon door. Kijken of ik het ook ken. Warempel ik ken het ook. Vele bekende zongen het lied ooit onder meer de King of rock, Elvis in hoogste persoon.

Tja in de jaren 50 was er niet zoveel als nu, dus danstenten en zalen waar immens populair. De plek om een geliefde te ontmoeten of plezier te maken. Alhoewel mijn ouders elkaar anders hebben leren kennen, hebben ze het nog vaak over het dansen. Ook in ons Durpke werd volop gedanst, of trok men naar omliggende plaatsen om de beentjes te laten swingen. Toen nog geheel stijlvol in het tijdsbeeld van toen, maar ik wed dat ze misschien wel meer plezier hadden dan nu, en toen had je geen “kogelvrijvest” nodig om de dansvloer te kunnen betreden…

De laatste vraag die we ons ma stelde was “Hoe heb jij in hemelsnaam de Tango leren dansen? In dat kleine Bokhoven was toch geen dansschool?” Buiten misschien wat paringsdansen om was er op het gebied van dansen weinig. Je pa heeft me dat geleerd, die heeft dansles gehad bij Leenders in Den Bosch. Een dansschool voor het “klootjesvolk” zegt ze met een brede lach. Er waren er wel meer in Den Bosch maar dat was te chique voor je pa….

De laatste keer dat ik in een dansschool betrad, was op Coudewater de dansschool van de Familie Post, waar zoon Michael, de drijvende kracht achter deze dansschool, ons veel te vroeg ontvallen is. Het was 2019 toen ik een van de laatste foto’s maakte van deze mooie zaal, voordat men het ging slopen. De vloer zou weldra de strelende voetjes missen die haar vernislaag met ritmisch gevoel zolang hebben behaagd. De echo’s die je in de verte nog kon horen klinken ebben weg in een orkest van sloopgeluid. Wat rest is “La Paloma”, de witte duif die ergens ook nog rondzweeft voor de geliefde van Michael……