(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)
Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers
Wie heeft het niet gegeten ….
Vandaag kwam ik bij het foto’s uitzoeken een foto tegen van Toon Martens. Wie kende hem niet? De altijd goed gehumeurde “friet bakker” die jaren lang bij het “Vosje” het frituurvet omvormde tot orkest van zingende snacks en friet. Waarbij hij als dirigent parmantig met de spaan de lekkernijen in een bakje lied glijden. Zingend uit volle borst liet hij zout als sneeuw over je friet paraderen, de saus overheen en zijn “kunstwerk” was klaar….
De eerste keer dat ik Toon leerde kennen was ergens in 1981, schat ik. Mijn tas gepakt en zenuwachtig op het fietske naar OJC. Daar stond hij dan. “Toon, aangenaam ik ben jullie trainer.” Toon gekleed in een licht bruin training jackje, waarin zijn buikje toch aardig in uit kwam was qua postuur voor ons toch een “grote” vent. Maar we waren gauw aan elkaar gewend. Toon was een echte kindervriend. Hij trakteerde ons na de wedstrijd vaak op iets lekkers ….
Bij de trainingen liet Toon zich vaak wel gelden, en wierp zijn “gewicht” wel eens in de strijd. Wij als kleine rakkers met onze spillebeentjes sjeesde hem links en rechtsom vaak voorbij. Dan kregen we een duw en lagen dan op onze snufferd in het gras te koekeloeren. We hadden met Toon ook een keer een heel sneeuw inferno. Op het gravel achter de kleedkamers van OJC. Een deken van wit. Wij als “Rambo’s” toch maar besloten om te gaan trainen ….
Dat werd natuurlijk iets van blij dat ik glij en had niet heel veel meer met voetbal te maken. Onze kans om Toon eens omver te kegelen met een charmante tackel naar zijn benen. En ja hoor, het lukte onze meerdere malen en Toon slikte het als een bokser, stond op en ging verder met het “sneeuwvoetbal”. Wat hadden we een plezier. Veel getraind in mijn jeugd bij OJC, maar deze is me altijd bijgebleven. Het besef kwam vele jaren later. Toon was een kindervriend liet ons lachen en plezier maken. Uiteindelijk misschien nog wel belangrijker dan het voetbalspel …
Jammer genoeg is Toon ons veel te vroeg ontvallen. Voor mij persoonlijk een icoon uit ons durpke, een gezicht uit mijn jeugd. Zijn aanwezigheid bracht een lach op je gezicht en dat al het andere even vergeten werd. Soms verlang ik nog wel eens naar een frietje van Toon. Even terug naar je jeugd. De belemmeringen van alle dag laten vervagen door de vrolijke toon. Een praatje maken op het benkske bij d’n ouwe Vos met Toon. Smullend van een “simpel frietje”. Even grappen en grollen. En weer verder … Ergens zal Toon nog wel aan ons denken, aan de zijlijn ons voor uit te schreeuwen terwijl het sneeuw en gravel langs zijn benen wegglijden ….
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.