(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)
Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers
Toen stond de tijd stil, verneveld in stoom op een baan van rails sierlijk glijdend terug in het verleden. Een stoomtrein passeerde ons “durpke” met machtig machinaal vertoon vrolijk fluitend liet hij zijn oude klasse zien van de tijden van weleer…..
Ja ik ging ook efkes kijken, d’n hond in de auto het vrouwke mee, hop naar het oude station. Toen ik naar het ooit zo mooie oude station keek werd ik wel een beetje weemoedig, verstopt tussen het de struiken kon hij nog door een kier zijn vertrouwde rails aanschouwen….
Waar aan de ene kant de tijd even stil stond, was voor ons “stationekke” de tijd veel te snel gegaan, niet opgewassen tegen het toekomst geweld. Stond hij er maar een beetje treurig bij zijn eenzaamheid was te voelen door het zachte briesje die nog dartelend zijn stenen liefkozend streelde, zo volbracht hij zijn dagen. De naam Rosmalen waar hij ooit zo fier op was lag verscholen achter een afdakje. Nee de glorie was er wel vanaf. Maar vandaag heeft hij kunnen genieten.
Oude stoomlocomotieven gaven zijn aders van cement weer voor even de boost waar hij zo naar hunkerde ….
Als een statige parade vol op de fluit, gaven de locomotieven hem steeds een groet, als een droom zag hij de stationschef van weleer nog staan, zijn schoenen die vele stappen maakte over zijn perron. De mensen die in hem leefde het hart van zijn bestaan. De stoom die zijn ramen besloegen. De afscheid en tranen van de reizigers. Alles zit nog verborgen achter zijn muren. Emoties die hij je vol geuren en kleuren kan vertellen als je goed naar zijn “stem” luistert…
Ondanks dat de tijd efkes stil stond was het voor ons niet zo, ons durske “Aadje” vrijt met een jungske die werkt op die locomotieven zijn passie en grote hobby en was met zijn collega’s heel de dag in touw om dat wij dit alles nog kunnen aanschouwen. Als kind keek ik wel eens bij het oude station naar de groen en gele treinen die voorbij raasden net alsof ze haast hadden. Ik zou me toen niet kunnen bedenken dat ik op de plek met ons “Aadje” samen stond te kijken naar de giganten die voorbij kwamen. Wat is de tijd voorbij gegaan, net als een sneltrein alles wat klein is wordt groot, en laten zich vaak niet meer leiden door de rails van de oudere….
Maar toch een speciaal momentje verpakt in minuten maar wel met een laagje goud. Onder de vleugels van ons stationekke knipogend naar ons, hij leek te zien dat we iets gemeenschappelijk deelde “one moment in time” Hoe de liefde even alles bij elkaar bracht op een plek vol historie……
Het is maar goed dat de tijd soms stil staat, ons pa ging vroeger vanuit de Creijenhoek lopend naar de Maliskamp om een auto te zien. Velen van ons hunkeren soms even naar de rust zonder auto en alles wat de toekomst ons gegeven heeft. Zou ons “Aadje” later ook weer terug keren om zo’n oude sneltrein te zien, waar haar kind verbaasd haar aankijkt en zegt die lange ijzeren dingen waar zijn die voor, kennen die niet vliegen net als mijn vliegend skateboard. Zou ons stationekke er nog staan?
En herinnert hij zich nog het momentje met haar zolang geleden…..