(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)
Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers
Unne Kleine Bosschenaar in ons “durpke”, wie zou dat toch kunnen wezen? Op de foto staat een lief kleine menneke. Gedragen door de handen van een broeder, voor weeshuis Sint Jozef te Den Bosch in 1936. Ik weet zeker dat de lach van Koningin Wilhelmina op haar gezicht werd getoverd, door de charmante vrolijkheid van dit menneke. Jaren later zweepte zijn goedlachs gezicht bij vele van ons een lach op ons Rosmolles snoetje……
Over wie zouden we het hebben? Ik laat jullie niet langer in spanning… ik spreek over Sjef Daleweij, die jaren lang een schoenen- en sportzaak in ons dorp runde. Een markante man met zijn petje op z’n kupke. Een vrolijk gezelschap om in te verkeren. Sjef, niet al te groot stak er wel bovenuit. In de verte zag je hem al staan voor zijn winkel. Altijd in voor een praatje, wuivend als een koning naar het winkelend publiek wist hij altijd je aandacht te trekken….
Tja, helaas is Sjef niet meer onder ons. Maar elke keer als ik voorbij de oude winkel kom, zie ik hem nog staan. Het pand is voor mij nog steeds de zaak van Daleweij, waar ik in de jaren ‘80 vaak kwam. Ik kocht daar mijn eerste New Balance schoenen. Die waren destijds pas uit. Eerst lang door de winkel struinen om een keuze te maken, een praatje met Sjef die rustig stond te kijken, en wilde zeggen neem je tijd maar. Ja, Sjef was in mijn ogen een echte mensen mens.
Sjef was al op jonge leeftijd al wees, maar de olijke en vrolijke uitstraling heeft hem niet in de steek gelaten. Als een tovenaar kon hij zo een lach op je gezicht toveren. In 1956 trouwde hij met zijn Riet en ging in Rosmalen wonen. Ze gingen inwonen bij Leen v/d Broek. Sjef die van beroep goudsmid was zal wederom bij veel bruidspaartjes een lach hebben kunnen toveren, als hij de trouwringen toonde. Ik weet zeker dat er ergens door ons “Durpke” nog paartjes zijn die zijn ringen dragen….
In 1966 gingen ze een hele andere koers varen, van gouden ringen naar schoeisel dingen, is het motto. Een zaak in het begin bestaand uit schoenen, later ook sportartikelen. Sjef wist ook altijd iets bijzonders te maken op het komfestival. Zelfs kamelen werden van stal gehaald. Ja, alles voor plezier en vermaak, met een vleugje zaken doen natuurlijk. Sjef een levensgenieter, hield van de carnaval waarbij je hem in de optocht vaak alleen maar kon herkennen aan zijn lengte of zijn “Sjefkes” lach…..
In 2000 kwam er een eind aan de winkel. Een verlies voor het dorp. De dorpse winkels worden steeds schaarser. Vele verdwenen in de schaduw van het kapitaal. Wat mis ik toch vaak de serene rust van het winkelen, de winkeliers die je kende en meer waren dan winkelier. Een begrip die jarenlang ons straatbeeld voorzagen van hun etalages, verlichting een vertrouwde aangezicht. Een soort maatschappelijke werkers die mensen weer konden opmonteren als ze hun verhaal deden. En Sjef was er zeker een van. Wie kende hem niet? Van jong tot oud. Ja, we wisten allemaal wie Sjefke was. Een Bosschenaar in Rosmalen die goed begreep hoe “unne rosmolles mins” in elkaar stak…..
Als ik het pand na 2000 zag, dacht ik vaak hoe zou het toch met Sjef zijn? Ik vernam van zijn dochter laatst, die per toeval op bezoek was, dat Sjef in 2023 was overleden. Moest toch wel ff slikken. Beetje bij beetje wordt je jeugd zo “gestolen”. Beste Sjef, als er een Rosmolles gouden ring uitreiking was geweest, dan had jij er zeker ook één verdiend. Ik weet zeker dat jij hem in ontvangst nam met een lach zo groot, en dacht “nie gek vur unne “bosschenaar”. O ja, Sjef als ik de volgende keer voorbij de winkel kom zal ik eens naar boven kijken. Zal je dan nog even naar ons lachen? Dat maakt mijn dag weer goed…..