(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)
Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers
Vandaag gaan we terug naar de jaren 80…..
We nemen u mee naar de jeugd van destijds, opgerolde spijkerbroeken, de sportschoen kwamen er zo mooi uit dachten we, zo zullen we wel scoren bij … de dames met getoupeerde haren bijna net zo hoog als de Lambertustoren. Oorbellen zo groot als een basketbal ring, make-up vol felle kleuren, dit alles ondersteund met een paar hoge laarzen.
Gezien deze “etalage” ook een plek moest hebben zich te kunnen tonen was ons oog gevallen op het parkeerterrein van het oude postkantoor in de Raadhuisstraat. Ruimte zat in de avond om bij elkaar te komen. Met onze blitse auto’s, brommers en de fiets. De handige plantenbakken langs het pand gaven een mooie ruime buiten “sofa”. Voorzien van een “breedbeeld klok” in de verte op een toren, en de friettenten bijna onder handbereik was dit destijds toch een hele luxe…
De brommers en auto’s reden af en aan, het was een hele “kippenkooi” met vele hanen die rond het gaas heen stonden te dartelen. De muziek stoof de lucht in vanuit de speakers van de auto’s tegen elkaar opboksend wie het verste kon galmen. Soms riep het “smidje” naar ons “Hee jongelui, kan het ook iets rustiger” waar daarna toch een toontje lager werd gezongen.
Elke generatie heeft natuurlijk zijn ding, maar voor vele van ons was de jaren 80 toch speciaal. Niet omdat we speciaal waren maar omdat we jong waren. Zoekend naar de weg in ons leven, en dit alles van een parkeerplaats in je eigen “durpke”. Wat hebben we er gelachen en ook gehuild. Hoe een paar keien en wat steen zo belangrijk voor je waren. De drang om daar in de avond samen te komen. We leken wel magneten die elkaar aantrokken. De romances bloeide op, vriendschappen werden gesloten, soms voor het leven.
Zorgeloos kijkend per dag niet beseffend dat het ooit voorbij zou gaan. Misschien wilde we het niet weten, wilde we “forever young” zijn. Maar toch gebeurd het beetje bij beetje, gaat ieder zijn eigen weg. De parkeerplaats “liep” leeg. De keien hadden hun werk vervult voor ons, volgens mij hebben ze veel vertier gehad met ons. En leken ze te berusten in hun lot.
Jaren later…. een grijze middag op naar het dorp, ik moet mijn melders oftewel mijn gehoorapparaten laten nakijken. Geen parkeerplaats te vinden. Ik kijk nog eens goed door mijn bril. De ooit zo’n trouwe stenen van mijn geliefde parkeerplaats zijn er niet meer. De herinneringen verdwijnen langzaam onder een gebouw. Nog heel even in een schim zie ik het meisje wat ik daar ooit eens kuste. Niks “forever young”, de tijd heeft het bijna allemaal gestolen. We pinken maar een traantje weg met het besef dat als je je vrienden ziet van destijds, het zo vertrouwd aanvoelt. Zij waren erbij. Allemaal ouder en wijzer. Maar toch ik denk dat vele nog eens terug willen gaan in die tijd.
Al is het maar voor een dag……
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.