(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)
Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers
We gaan dit keer terug naar 1983, een magisch jaar….
Het lijkt zolang geleden, toch staan uit dat jaar nog veel dingen op mijn netvlies.
1982-1983 mijn laatste schooljaar op de lagere school. Ondanks dat voor mij de voorgaande jaren op school niet zo leuk waren, was 1983 een uitzonderlijk jaar, het jaar dat we kampioen werden.
Ik neem u mee naar de Laurentius school, in het bijzonder het veldje naast de school, een groep jongens hijgend rennend achter de bal aan. De auto’s in de Molenstraat vingen een blik op van hun voetbaltalenten. We waren allemaal wel een voetbalster in onze beleving. Goals gemaakt van een paar oranje pionnen toornde boven het bespeelde veldje. Met een wakende klok van de kerk, trainden we daar voor de aankomende Schoolvoetbal kampioenschappen. Onder het wakend oog van de leraar werd er een team gesmeed. Een team dat het elftal van “Real Madrid” deed verbleken. De verkozene mochten naar de “De Hoef” in mei om te gaat strijden voor de “bokaal”.
De grote dag brak aan. Zenuwachtig al vroeg wakker, de kicks in je tas voetbalbroek en sokken mee. Op je fietske naar “De Hoef” om te verzamelen. Het was een mooie dag in mei, de zon streelde met zijn licht de velden van “De Hoef”. De dauwdruppels verdwenen van het mooie groene gras, en de eerste fluitsignalen galmende over het sportpark. Wij kregen van school een blauw voetbalshirt aangereikt, met een fluwelen letter L. Na diverse teams te hebben verslagen, stonden we er, ja in de finale. Wat waren we trots. Onze bezwete lijven en noppen mochten het “Nou Camp” van Rosmalen betreden, om daar de finale te gaan spelen. Gek genoeg kan ik me niet meer herinneren tegen wie we deze speelde. Maar goed op de tribunes rond het veld zat het vol ouders en scholieren, met een gevoel van onoverwinnelijk te zijn, begonnen we de strijd. Een strijd die meer inhield dan een voetbalwedstrijd. Voor velen in ons team was dit de laatste keer dat we de letter ‘L’ op onze borst zouden dragen. Na de zomer zouden we de volgende strijd moeten aangaan op de “hogere” school.
We wonnen de Finale en de bokaal zou de prijzenkast van de Laurentiusschool gaan sieren. Het magisch gevoel leek uren te duren. Een vaantje en kleine trofee werd ons allen in de hand gedrukt, we prijkten later nog op de voorpagina van “de Molen”. Voor even was ik een “held” en vergat ook de mindere jaren op deze school. Tja 1983, het jaar dat ons “volwassen” maakte, en ieder gelijk was. Een team gesmeed uit jonge jongens die samen iets deelde en nog steeds eigenlijk. Wij maakte onze school kampioen, met die gedachte zouden we allemaal onze vleugels gaan spreiden over deze wereld. Gesterkt met het moment dat wij samen deelde “one moment in time”. Het “team” zou nog een keer aan de bak komen, niet in ons “durpke” nee ver weg op Ameland zouden we onze afscheidswedstrijd spelen, in een briesende zeegeur op een veld bij de “Hollumertrap”, het logeer adres voor ons afscheidskamp. We versloegen het team van leraren…. nee ze konden ons niks meer leren, ze hadden hun werk gedaan……
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.