“Hark”

(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)

Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers

Ons ma verteld….

Ons ma zat van de week tijdens het eten op haar praatstoel. Ze begon in een keer over een Hark. Ik dacht bij me eigen, is dat een hint dat wij de tuin moeten doen? Ik bedacht me ineens ons pa heeft toch al de eikels geraapt, en daar bedoel ik niet de gasten mee die ergens in een kamer lekker warm zitten te praten over de gasprijzen etc…

Ma wat bedoel je nu eigenlijk met die hark? Ze kijkt me aan en zegt…. De hark… dat was na de oorlog van het Rode Kruis. Het Rode Kruis ma? Ze zegt ja “Hulp actie Rode Kruis”. Ze begon te vertellen dat die actie was om Nederland te helpen met spullen voor de getroffenen. Ons ma die uit Bokhoven kwam een dorp wat zwaar was vernield, daar was alle hulp welkom.

Je opa en oma kregen een bed maar dat paste niet, ik zeg paste niet? Nee zegt ze met een lach. De kop eind en voeteneind dat hoorde niet bij het bed. Ik dacht bij mijzelf zal wel van de voorloper van Ikea komen. Ik zeg; “Ma, heb jij ook iets van de “hark” gekregen?” Een paar schoenen zegt ze met een hak. Ik zeg mooi toch. Nou ik liep de straat uit naar mijn tante, en voordat ik daar was had ik geen hakken meer.

Ik zeg jullie hadden wel pech hè, eerst opa die zijn kar verstopte in de sloot voor de Duitsers, en dat op het eind van de oorlog een tank van de bevrijders precies op die plek door de sloot reden zodat er van opa’s kar niet veel overbleef. Jullie huis verwoest, bijna heel Bokhoven in puin, maar gelukkig hebben jullie het overleeft toch. Ja zeker zegt ze. Ons ma, bijna 92 en altijd tevreden geweest.

Ik kan altijd wel genieten als ze op haar praatstoel zit, ondanks dat ze niet veel meer kan weet ze in haar herinneringen nog veel. En dan uit het niets worden die herinneringen in woorden omgezet, tussen de boterhammen door. De goede of slechte oude tijd wordt doorgeven. Onbewust geven ze je hun levensverhaal mee, in kleine brokjes die een boek gaan vormen in je eigen geheugen. Ooit gaan wij onze kinderen ons deel vertellen en uiteindelijk wordt het een hele encyclopedie, vol emoties en geschiedenis. Die blijven voortleven bij degene die de boeken in hun geheugen kunnen lezen….

En nu zijn we uit geharkt, ma wil naar bed…. Elke avond stoppen we haar in, een ritueel van een praatje en helpen. Ze trekt dan het dekbed over haar heen en roept wie zijn eigen bewaakt, bewaakt geen rotte appel. Met een lach zwaait ze en roept welterusten… En ik vraag me dan af met alles wat ze hebben meegemaakt, dan ben je voor een dubbeltje geboren, maar tevreden als een kwartje……..