(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)
Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers
Tja iets met jeugd sentiment of zoiets, dan vind je, in je archieven een foto terug…. Hoe het “vruuger” was. Je huis waar je bijna je hele leven al woont, de antenne nog fier op het dak zodat je op woensdag en zaterdagmiddag aan een grote knop kon draaien van een apparaat dat wel op een aquarium leek. Na enige tijd verscheen er dan een “4K” beeld met enig ruis. Toen er nog twee schoorstenen op het huis pronkten, maar door de Cv overbodig werden. Met onze voetjes tegen de verwarming aan genietend van het beeld uit het “Aquarium”
Ons pa met zijn zuur verdiende geld had verwarming zelf aangelegd. Ja een hele luxe hij wilde een “warm nest” voor ons. Achter ons huis nog een grote waterput. Het duurde niet lang of dit beeld kende alleen nog maar herinneringen. Ze moesten een of andere villa wijk maken, iets met de vooruitgang ofzo. De trouwe bewoners de geitjes en ezeltjes moesten wijken voor beton en steen. De grond werd klaar gemaakt voor de nieuwe bewoners.
De huisjes die er nog stonden werden gesloopt voor de welvaart. Een stukje historie van ploeteren en bouwen ebt weg in de toekomst. Er moest wat nieuws komen, men had dat maar beslist ergens in een muffig kantoor. Jaren later zie je dan dit beeld weer, en je gedachte gaan uit naar toen. Wat was je toen gelukkig in je eigen klein koninkrijkje. Het was je wereldje het mooiste stukske op aarde, niet beseffend dat alles voorbij gaat je jeugd, je omgeving de mensen…
Je wereld werd steeds groter … soms verlang ik zo terug naar dit stukske geschiedenis. Ik weet niet waarom, misschien omdat de wereld zo vaak anoniem is geworden, veel geregeld van uit een kastje die ze dan een Pc noemen, of met zo’n ding dat je eigenlijk aan je oor moet houden waarmee je kan praten met een ander geheel draadloos. Waar men een schermpje op heeft gemaakt zodat de wereld vanaf je luie stoel naar je toekomt. Vaak anoniem niet tastbaar hele “oorlogen” worden er op uit gevochten.
Niet merkend dat de deuren en poorten gesloten blijven, niet meer ff naar de buren “tante Riet & ome Piet” snel door een gat in de heg. Gauw gaan vragen of de kinderen mee gingen spelen, ravotten op straat. Zwemmen in de achtertuin in een klein badje met zijn allen. Tja 44 jaar verder, en veel is weg … alleen mijn herinneringen niet, die zal ik maar koesteren, dankbaar voor mijn warm “nest”. Maar nu moet ik echt weg, een van de kinderen appt me van boven of het eten al aanstaat, ik moet opschieten. Want vanavond heeft ze een afspraak op sociale media, en op YouTube moeten ze nog een filmpje zien, om vervolgens dat even om twitter te melden wat ze aan het kijken zijn. Tja ik lees het morgen dan wel weer hoe de dag was van ze, op facebook ……
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.