(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)
Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers
Het laatste licht dwaalt door de sluiter, het gordijn sluit zich langzaam. De laatste foto is genomen,
wat rest zijn talloze foto’s en de vele herinneringen.
Tja het leven is soms een negatief waar geen afdruk van te maken is…….
Mijn “fotovriend” Arnold Stijntjes is er niet meer, dit treurige bericht kregen we te horen. Arnold die jaren lang een fotozaak runde in Molenhoekpassage samen met zijn vrouw Jose. Vol passie en een begrip in ons “durpke”. Als jong stel begin jaren 70 ons durpke verkoos voor hun uitdaging …
Als kind liep ik met ons pa in het toen nog de “Coppenspassage” . De passage door en dan links af de zaak in vol fototoestellen. Gele Kodak rolletjes vroegen om belicht te worden lagen uitnodigend te wachten totdat ze werden getransporteerd in een camera.
Jaren later kocht ik mijn eerste analoge spiegelreflex toestel bij Arnold. Een tweedehandse Zenith camera. We hebben daar wat rolletjes in verschoten en ondanks de vele mislukkingen gaven we het niet op. Kort daarna kwamen de eerste digitale camera’s. Ik wende me tot Arnold die me vriendelijk hielp aan een Canon Eos 350D.
De eerste foto’s die ik ooit tentoonstelde was in de zaak van Arnold en Jose. Ik keek ze verbaasd aan toen ze met vroegen of ik dit wilde. Mijn foto’s? Ja zei Arnold. Zo werd mijn liefde voor fotografie geboren. Altijd gestimuleerd door Arnold. Als hij me kon helpen deed hij het. We kregen een klik. Ondanks dat we de deur niet bij elkaar plat liepen, hadden we een band. Toen ze stopten met de zaak kwam je toch altijd nog even bij ons kijken en praten we over onze passie ….
Hoeveel foto’s hangen nog aan de muur hier in ons durpke. Wat heeft Arnold veel foto’s vastgelegd voor ‘later’. Schoolfoto’s die zwerven door de fotoboeken. Trouwerijen, pasfoto’s en de vrolijke baby lachjes die vaak de wanden van hun dierbare kleuren als een schilderij. Onbewust kijken we vaak naar de beelden….
Arnold je laatste rolletje ging niet meer soepel over zijn wieltjes, het diafragma liep steeds stroever. De sluiter liep traag. Het gordijn wilde niet meer open. Je strijd was gestreden, we moeten er mee leren leven. Maar alles wat je voor mij hebt gedaan ben ik je dankbaar. En ik denk de mensen uit ons “durpke” ook. Als ik ze zie genieten van je “levenswerk” aan de muren en in albums. Adieu Arnold waar je ook bent, ik weet zeker, ook daar leg je herinneringen vast. Zou die laatste bliksemschicht toch van jou afkomen en ons van bovenaf op de gevoelige plaat hebben gezet……
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.