(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)
Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers
Alles gaat voorbij ……
Het betrekkelijke van het leven, de schoonheid die verdampt door de eeuwige drang van de mensheid dat alles beter moet. De eenvoud uit het verleden heeft plaats gemaakt voor de snelheid van het heden. Desondanks zit er iets in de mens verscholen dat men zoekt naar het verleden. Een soort fotoboek. Opslaan van, hoe was het ook al weer ….
Ik neem u mee… Nog niet zo lang geleden, een stukske land tussen Rosmalen en Hintham waar wij op uitkeken. Alleen de dijk van de A2 nam ons het zicht weg om even te blieken in Hintham. Twee viaducten waren de opening in een wal van aarde en asfalt ….
Een zandweggetje verscholen tussen de huizen in, was vaak voor ons een speelterrein. Een weggetje dat uitkwam bij Taxibedrijf Alebeek. Rechtsaf en je was in Hintham. Wat liepen we vaak dat straatje in met onze korte beentjes. Met een bal onder de arm om stiekem te voetballen op de glad glooiende grasvelden van graszoden bedrijf Coppens. Je liep langs het kantoor van de PBO en daar lag het. Een groot stadion van groen doorkruist door de Elstraat. Wat slootjes en de hoge bomen die je statig begroeten stil wuivend neer keken op ons kinderspel …..
Een oase voor een kind en zijn verkenning in de grote wereld. Als je door sjokte op het pad van zand en kleine steentjes kwam je bij Coppens de “de appelboer” uit. Met zijn appelgaard waar we toch wel, ik moet het eerlijk bekennen, onder het gaas door kropen om een smakelijk vers van de pers appeltje van de boom te plukken, wakend dat de “boer” ons niet zag, en boos achter ons aankwam en dat onze beentjes moesten gaan bewegen als een Formule 1 wagen om weg te komen.
Steeds verder gingen we het straatje in. We liepen langs de “appelboer” als verkenners van het leger. We kwamen bij de vervallen boerderij uit. Waar ooit eens Familie Korsten woonden. Verlaten. Een spannend terrein voor onze kinderogen. Een paar stappen verder kwam je op een kruising van zand, waar we moesten kiezen. Waar gaan we naar toe, rechtdoor langs van Alebeek, rechts naar de Tweeberg, links achter de Graafsebaan door en uitkomend bij de Slagerij van Rien, we hadden opties genoeg en we hebben van alle zeer zeker gebruikt gemaakt …
Ons uitzicht is weg, de welvaart heeft ons dat ontnomen. Het kanaal is gegraven. De tweede barrière is opgeworpen als een splijtzwam tussen ons en Hintham, alleen de hoge bomen begroeten je nog als je het kanaalpark betreed. Ze schijnen me nog te kennen en wuiven me toe als ik er ben. Doorlopen kan niet meer, het water roept je tot een halt. Kijkend langs de oever zie ik de bomen en resten van de “appelboer” nog liggen verscholen tussen een paar bomen die m’n geheugen nog schijnen te herkennen. Tja, we hebben een gecreëerd park er voor terug, maar ons speelterrein is weg. Weggenomen door de toekomst, maar wat had ik nu heel even toch stiekem een appeltje gaan plukken bij Coppens. Nog een keer ondeugend en stil genieten kijkend over het groene gras …
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.