Als de bel luidde

(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)

Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers

Als de bel luidde in de verte op een zaterdagochtend….

We gaan vandaag toch al effe geleden terug in de tijd, in de jaren 80. De “ijzerman” wie kent hem nog? Klein van stuk met een brede lach, zittend op zijn motorbakfiets, de bel luidend… galmend over onze dorpse straten. Ja we hebben het over Janus Damen het “menneke” uit Den Bosch, die trouw elke zaterdag rond tufte door ons durpke….

Janus staat nog sterk op mijn netvlies.
Als ik ons pa op zaterdag ochtend met de weegschaal zag lopen wist ik het al. Janus zal wel komen.
Dan moeten we onze oren goed open houden.
Janus komt voorbij getuft met zijn bel luidend dat hij in de buurt was.
Als we de bel hoorden met een spurt naar de straat.
Zwaaiend als we hem zagen en roepend; “ons pa heeft ijzer”.
Janus wenkte dan altijd dat hij ons zag.
Parkeerde zijn riante bakfiets voor op de stoep, en sjokte met ons mee naar achter.

Voordat er handel werd bedreven eerst een bak koffie of twee.
Als kind luisterde ik altijd met grote oren naar Janus.
Zijn verhalen klonken als een opera, gezongen uit volle borst.
Zijn brede grijns samen met de blauwe albino pet gaven hem een liefelijke uitstraling.
Janus was een hele lieve man.
Hij zei tegen mij; “ik heb nog ergens wel een vishengel voor je.
Ik neem hem de volgende week voor je mee dan krijg je hem van mij”.
En inderdaad Janus hield woord.
Ik kreeg van hem een vishengel, die ik als kind nauwelijks kon hanteren.
Maar dat mocht de pret niet drukken, ik had een hengel.

Waar kwam je Janus niet tegen in het dorp, “unne mins” die speciaal was, ieder mocht hem wel.
Zijn eenvoudige uitstraling,  zijn simpele levensstijl maakte hem toch wel een markante man.
Door weer en wind. Het maakte hem niet uit. Een praatje met ieder, maar al met al had deze “metaal” man een hart van goud.

Als ik een bel hoor luiden denk ik; “daar is Janus”.
Ik kijk over de straat, maar het “menneke” met de bakfiets is er niet.
Tja hoe vaak ben je wel niet bij ons thuis geweest.
Waar is de tijd gebleven?
Een lang verloren straatbeeld.
Janus werd maar 72 jaar.
Een leven zwoegen en hardwerken lieten de sporen na.
Sporen die jij ook nog steeds in ons “durpke” in de herinneringen hebt gezet.
Sjaan Schuurmans maakte een hele mooie foto destijds van je.
Als ik er naar kijk brengt het weer een brede grijns op mijn gezicht.
Janus je was meer dan een “ijzerman” veel meer dan dat.
Ieder zijn kleine grote vriend.

Janus, ik weet zeker dat je nog ergens in de hemel, nog je ronde maakte met je motorbakfiets.
Tuffend van wolk naar wolk op zoek naar het metaal.
Zwaaiend met je bel die de “kerkklokken” al daar doen verstommen.
En Janus denk eraan dat ze daarboven de weegschaal niet manipuleren ook al is het de hemel, niet iedereen is zo eerlijk als jij…. Janus bedankt!!
Voor de mooie tijd die je ons dorp hebt gegeven…..