(Heemkundekring Rosmalen/Ons Rosmalen)
Door: Ronald van Grinsven & Antoinette van Grinsven – Raijmakers
Ik neem u vandaag eens mee terug mee naar mijn eigen jeugd……
Mijn wieg stond in de oude “brandweerkazerne” van Rosmalen. Voordat u gaat denken dat ik daar te vondeling was gelegd, moet ik uw alle gerust stellen. Ik was niet neergelegd tussen de brandweer wagens. Nee de kazerne had ook een woonhuis. Deze bestond beneden uit leslokalen voor de brandweer. Deze waren zelfs nog even in gebruik voor leerlingen van de Mariaschool toen de school even te klein was. Maar boven deze lokalen was een woonverdieping, nu zouden ze chique zeggen een appartement. Daar woonde wij. Ons pap was namelijk bij de brandweer. Destijds gewoon vrijwillig en alle brandweermannen hadden ook nog eens reguliere baan. Mijn wieg heeft er niet zolang gestaan……
Ons Pap en Mam gingen verhuizen toen ik 1 was. Ze vertrokken over het spoor zoals men dat hier zegt. Ons pa bleef bij de brandweer. In die tijd communiceerde men doormiddel van een sirene die volop loeide als de brandweermannen, hun plicht moesten gaan vervullen. Was altijd spannend als we ergens waren en dat ding ging af. Ik herinner me goed, we zaten bij ons oma in de Striensestraat zoals bijna elke zondag. De rust en stilte werd plots verbroken door loeiende sirenes die ver over ons dorp galmende. Ons pa vloog op en moest naar de kazerne. Gelukkig niet al te ver, de Raadhuisstraat is immers dichtbij ……
Daar zaten wij dan, gelukkig werden wij thuis gebracht door een familielid. Veel later begreep ik dat het destijds om een grote brand ging in de bossen bij Mariaoord. Iets wat me altijd uit die periode is bijgebleven. Op de een of andere manier voel je de spanning bij je pa, en de ernst van de situatie. Ik begreep zelfs dat zijn brandweer wagen nog vast heeft gezeten door een grote tak, en dat we nog eens gingen kijken naderhand waar dat was. Was hectisch allemaal toen. Tja je moet er ook niet aan denken dat de brand Mariaoord zou bereiken . Dat zou rampzalige gevolgen hebben natuurlijk. Gelukkig hebben onze dappere brandweerlieden dat voorkomen….
Maar zoals altijd in de moderne tijd, de sirene verdween en maakte plaats voor een klein zwart kastje. Met wat lichtjes en een soort oplader waar je dit kastje moest insteken. Dat ding begon heel erg te piepen als er iets aan de hand was en je kon het overal mee naar toe nemen in je zak. Zie dat ding nog zitten in de borstzak van ons pa. Vaak keek ik naar dat ding dat schijnbaar een pieper werd genoemd. “Ga niet af”, dacht ik want dan moeten we meteen weer naar huis. Eigenlijk was het de voorloper van de Whats-app en dat soort digitale spul. Het vertelde met zijn piep een kort verhaal. Goh wat had ik een hekel aan dat ding. En zie me nu, een telefoon vol met dat soort communicatie zaken, de wereld onder handbereik zeggen ze. Communiceren vanaf een schermpje bijna gevangen in de digitale wereld. Zelfs je telefoon begint te piepen en te trillen bij calamiteiten elke keer dat ze dit testen. Tja de techniek staat voor niks, maar oh wat verlang ik soms naar dat “zwarte kastje” een paar piepen en het was klaar. Maar nu is mijn telefoon een groot symfonie orkest bij elk ding begint dat ding zijn eigen “deuntje” te spelen…….
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.